Selahattin Demirtaş | Leylan

Leylan Kitap açıklaması

“Bu hayatta her şeyle güvenebildiğiniz en az bir kişi olmalı. Yoksa kendinizi hep yalnız hissedersiniz. İnsanlar çoğu yalnızdır veya bu nedenle yapayalnızdır. Yaşananlar kelepir bir hayatın ikinci el versiyonu gibidir. Yaptığınız hiçbir şey size ait değil, benliğinize, özünüze ait değil. Hayatınız, eksiksiz çaprazsız bir ortamın mecburiyetinin boyutu yaptırıldığından ibarettir.

“Saf özgürlük halinizden geriye yüzünüzde 'memur gülüşü', uçlarınızda 'gammaz izleri' kalır. Öptüğünüz yer kirlenir, güldüğünüz zaman herkes incinir. Elinizdeki çevredeki yeşil dantelli beyaz bir mendil de yoksa temizleyemezsiniz hiçbir yerinizi.

“Ben Serap'ı böyle yaptım, en saf halimle, uzaktan.”

Yaşadığımız bu nefesleri almayan, “tuhaf” dönemin Diyarbakır'dan başlayıp İstanbul'a, oradan Zürih'e uzanan ve Nusaybin'de sonlanan hikâyeleri... Muktedirlerin kirli sırıtışlarına inat, hülyaslarının, serabının üzerine titreyen, acısını içinde koyultsa da yalan ve şiddet üzerine Kurulu “zulüm makinesini” sabırla, mizahla, yoldaşça dayanışmayla, zekayla maskara eden insanlar: Kudret, Bedirhan, Sema, Mutlu, Zeliha ve sonrasında Celal. Hayatı “büyük insanlığa” zehretmeye yeminli o “makinenin” katı/soğuk gerçekliğine bir an olsun gevşemeyen bir varoluş mücadelesiyle, bilgece bir meydan okuyuşla göğüs geren karakterler…