Hüseyin Sürgeç | Dersim'in Gözyaşları

Ben, hayat yolculuğumu dayanılması çok zor acılarla ve yaralarla yaptım.

Dêrsim Tertelesi'yle başlayan Şehitler, babasının izinli olduğu, bacının kaybolduğu, Kazım, Aydın, Yılmaz ve yeğenlerim Haşim, Özlem ve Onur'un acısı bende hiçbir zaman kapanmayan yaralar olarak di. Hem de dokunulduğunda sancıyan ve kanayan birer yara.

Sevdiklerinin çöküş ülkesini desteklemektir. Çünkü sizin ülkenizin da sizinkisi, sizindir.

Annelere bir miras olarak devreddiğimi unutmamak önemlidir.

Topraklarımızın farklı yerlerinde benim gibi aynı acıları yaşayan, aynı acıya boğulan birçok anne var. Bizi biz yapan bu acıcılar, özlemler ve umutlar; Bizi aynı ezgilerde, aynı ağtlarda ve aynı Newroz ateşlerinde buluşturuyor. Bütün bunları bunun için anlattım.

Sen diyorsan ki, susmasın çok işine yarayacak, susmasın tekrar tekrar burada olacak, susmasın da işe yaramayacak...

Kim bilir belki bir gün sesime ses verir genç bir anne; Bundan sonrasını ya da anlatacaklarımıza ve Torunlarımıza.